Na het ritje in de minibus kom ik ’s morgens dan tussen acht en half negen aan bij het weeshuis, Chitipi. Het ligt buiten het centrum van de stad aan de doorgaande weg naar Zambia. De minibus stopt voor de ingang. Achter een groene strook ligt het weeshuis verscholen. Een paar grasveldjes worden al flink in bezit genomen door de wasvrouwen die daar iedere dag de was van de kinderen te drogen hangen en leggen. Het is een fleurig gezicht. Als je het huis binnenloopt kom je in een grote, wat donkere ruimte waar een aantal bankstellen staan en een grote lange tafel. Links en rechts hiervan zijn de slaapkamers en douches/w.c.’s van de kinderen, jongens rechts en meisjes links. Op elke kamer slapen ongeveer 5 kinderen en een ‘huismoeder’. De keuken ligt achter, naast de huiskamer. Een klein hok waar een groot fornuis in staat en onder de gootsteen een paar kastjes. Vanuit de huiskamer en keuken kom je op een binnenplaats waar de kinderen tussen de middag hun nsima eten. Hier wordt ook gekookt op een kampvuurtje als de stroom is uitgevallen. Vanuit de binnenplaats kun je door de poort naar achteren lopen waar het schoolgebouwtje staat. Dit zijn 2 gebouwen achter elkaar met ieder 3 klaslokaaltjes. Alleen in het voorste gebouw zijn nog 2 klassen in gebruik als kleuterschool (voor ongeveer 25 kinderen uit de omgeving). De school is voor de overige klassen gesloten en in gebruik genomen als kippenhok. Daar achter is nog een schuur waar wat varkens worden gehouden en op het stuk land daarachter worden voornamelijk boontjes en mais verbouwd. Er is ook een betonnen vijverbak waar vis wordt gekweekt. Als ik ’s morgens aankom zijn de kinderen van het weeshuis al vertrokken naar hun school in de stad. Ik begin in het kleuterschooltje bij de oudste kleuters. De kinderen krijgen alleen Engelse les, rekenen, vormen en kleuren herkennen. Het enige wat de teacher aan lesmateriaal heeft is een oud schoolbord en wat schriftjes waar de blaadjes half uithangen. De kinderen zitten op kleine plastic stoeltjes. In het begin waren er nog geen tafeltjes. De lessen beginnen met bidden, het alfabet opdreunen, tellen tot twintig en een paar kleuren herkennen. Tussendoor worden wat liedjes gezongen waarbij ‘the lord’ en Jezus worden geprezen en liedjes waarbij wat lichaamsdelen worden benoemd: head , shoulders, knee and toe, knee and toe….., daarna nog wat telopdrachtjes. Door hard te roepen en soms een ‘botte houding’ houdt de teacher orde en gezag. Rond 10.00 uur wordt het meegebrachte eten opgegeten (het ziet eruit als een nibbittringetje, maar het proeft naar een smakeloos maismeelringetje) en dan kunnen de kinderen buiten gaan spelen totdat ze rond 11.00 uur door de fietstaxi’s worden opgehaald. Door wat materialen mee te nemen, ga ik tussen de standaard lessen van de ‘teacher door, met de kinderen aan de slag met kleuren, knippen, vouwen en plakken of simpele speloefeningetjes met een mini-handbal tijdens het buitenspelen. De teacher treed op als tolk…… Als de kleuters zijn vertrokken is het wachten, totdat de kinderen van het weeshuis terugkomen uit school. Ik heb dan soms alle tijd om op mijn gemak in de schaduw van een boom mijn meegebrachte boterhammetjes te eten. Heerlijk even genieten van elk zuchtje warme wind en van de rust om je heen ……op een dag klonk daar dan ineens op de achtergrond ‘Jingle Bells’ door de radio! Deze tijd heb ik ook besteed voor het maken van een muurschildering op een van de slaapkamers. Ook zijn er in de afgelopen tijd 8 tafeltjes gemaakt voor de kleuterklasjes. Op de Afrikaanse manier….ze zijn net iets te laag en er lopen balkjes van poot naar poot, zodat de stoeltjes niet onder de tafels passen! Tussen 13.00 en 14.00 uur komen de kinderen van het weeshuis thuis. Het eerste wat ze doen is schooluniform uit en speelkleren aan. In de keuken laten ze een bord vol scheppen met een flinke bol nsima en wat groente en vlees of visjes. Op de binnenplaats zitten, hangen, liggen ze met elkaar te eten. Na het eten wordt het huiswerk uit de tas gehaald. Het is niet veel: een paar optelsommetjes en/of een letter van het alfabet naschrijven of uit een boekje wat Engelse klanken oefenen. Sommige kinderen vragen om het samen te doen, anderen doen het zelf en laten het controleren. Daarna is het tijd om lekker te spelen. Kleuren is een van de favorieten, maar ook de strandbal was een succes, totdat hij door een scherpe punt kapot ging. De zelfgemaakte bal van plastic zakken en touw werkt nog maar het beste……Deze week gaan we nog een keer knutselen door met w.c.-rolletjes, vouwblaadjes en repen papier een mannetje/vrouwtje te maken. Eens kijken of het lukt om ‘muizentrapjes’ te maken…… Ook leren ze mij wat van hun spelletjes. met wat steentjes en een cirkel in het zand. Rond 16.00 uur word ik met een ’Bye auntie Lian’ vrolijk uitgezwaaid. De afgelopen weken heb ik ook de kans gekregen om met de andere vrijwilligers een dag mee te gaan naar het project waar zij elke dag heengaan. Door de verhalen die bij het avondeten worden verteld heb je wel een idee, maar het is fijn om het echt te beleven (al is het maar een dag). Dit was o.a. op een basisschool in een sloppenwijk, een (wees)tehuis voor baby’s en peuters (15 kinderen) wat door een Malawiaanse vrouw wordt geleid en een opvanghuis voor baby’s, peuters en kleuters (75 kinderen) wat door 5 nonnen word geleid. Beide tehuizen hebben natuurlijk huismoeders die de verzorging van de baby’s doen. Ze gaan er heel wat ruwer mee om dan wij gewend zijn (niks hoofdje ondersteunen, gewoon bij de bovenarm omhoog tillen en omgooien!) en, ondanks de hitte, twee lagen kleding en een dekentje om. Een flesje water gaat er dan ook razendsnel in…….. Tijdens de meeloopdag bij de nonnen (zij zijn van de orde van Moeder Theresa) had ik het geluk dat we mee mochten op ‘outreach’. Na de rondleiding door het tehuis vertrokken we met de jeep, volgeladen met een paar zakken mais, een grote pan gekookte rijst, een iets kleinere pan met stukken gegrilde kip, een pan aardappelsoep, flesjes limonade en een paar zakken lolly’s, naar een schooltje ongeveer 20 kilometer buiten de stad. Bij aankomst hadden we het gevoel alsof we een dag in de ‘cakewalk’ hadden doorgebracht. We hadden moeite om de inhoud van de pannen (vooral de soep) in de pannen te houden en al die tijd zaten de nonnen voorin te bidden. Het schooltje lag verscholen tussen de mais. Er was één klaslokaaltje waar 67 kinderen op banken en op de grond zaten. Er werd voor ons gebeden en gezongen en na het verhaal van de teacher over Jezus werden de meegebrachte borden gevuld en uitgedeeld aan de kinderen en de teachers (en hun kinderen). Inmiddels hadden zich rondom de school nog veel meer kinderen verzameld. Ze werden door een oudere vrouw, zwaaiend met een stok, op afstand gehouden. Zij kregen uiteindelijk de overschot uit de pannen. Gelukkig hadden de nonnen wel meer dan genoeg lolly’s meegenomen om uit te delen. Tenslotte zongen de kinderen nog een paar liedjes en na het afscheidsgebed vertrokken ze al zwaaiend naar huis. De jeep werd weer ingeladen en we maakten ons klaar voor weer een ‘bumpy ride’. Onderweg stopten we in een dorpje om een meisje op te halen die we eerder hadden afgezet, zodat ze haar familie kon bezoeken. Het dorpje bestond uit een aantal bouwvallige huisjes. Binnen de kortste keren waren we omsingeld door de kinderen uit de buurt. De kleren die ze droegen zouden wij niet eens meer als poetsdoek gebruiken…… Er kwam een jongen voorbij met een vrachtwagen die hij gemaakt had van ijzerdraad en lege plastic kokertjes. Fantastisch gemaakt…. Uiteindelijk kwamen we 2 uur later dan gepland terug bij het klooster…, Maar hé, dit is Afrika! Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen zich inzetten om de kinderen een zo goed mogelijk thuis te geven of te helpen met het opbouwen van een toekomst. Na het bezoeken van de verschillende projecten is me duidelijk geworden dat Samalanischool de meeste behoefte heeft aan donaties. Niet alleen het gebouw heeft een flinke opknapbeurt nodig, een aanvulling op de dagelijkse voeding is ook hard nodig. In overleg met Anneke van Doingoood Foundation hebben we de opbrengst van de Winterfair naar dit project overgebracht. Als ik terug ben in Nederland zal ik hier verder contact over op nemen.