Zoals ik al eerder verteld heb schenkt Basisschool de Drie Musketiers uit Hulten dit jaar de opbrengst van de paasactie aan Samalanischool in Lilongwe. Ook de fooienpot van de wereldwinkel in Rijen zal aan het eind van 2016 worden gedoneerd aan dit project van Doingoood.

Op dinsdagmorgen heb ik met Janneke, de coördinator van Doingoood in Malawi een bezoek gebracht aan Samalanischool. Rashid, onze vaste taxichauffeur, kwam ons rond half negen ophalen.Lilongwe lijkt meer op een groot dorp. Het is onderverdeeld in districten en tussen de districten ligt een grote, groene strook. Na een klein uurtje door de stad kwamen we in een drukke, armoedige wijk. Veel drukte op straat waar iedereen zijn koopwaar probeerde te slijten. Door de smalle straatjes rijdend passeerden we kleine hutjes waar moedersmet kinderen wat zaten te praten…… en uiteindelijk bij Samalanischool.

Om de school staat een hoge rode muur. Door het kleine poortje kom je op een speelplaatsje met recht voor je het kantoor van de directeur. Links staat een gebouw waar 3 klaslokalen zijn gemaakt. De lokaaltjes zijn ongeveer 4 x 6 meter. Op de muur zijn hier en daar wat tekeningen aangebracht en voor in de klas staat een vervallen schoolbord. In de betonnen vloer zitten grote gaten en de ramen hebben geen glas. In het eerste klasje zijn de jongste kleuters (3 en 4 jaar) ondergebracht, klasje 2 de kleuters van 4 en 5 jaar en in het derde klasje de oudste kleuters. Voorbij het schoolgebouwtje staat een stenen hok waar de w.c.’s zijn. De meisjes w.c. is een gat in de vloer waar ze boven kunnen hangen en voor de jongens is er een hoekje wat afloopt in een gat waar ze kunnen plassen. De meeste kinderen plassen echter achter het hokje tussen het onkruid in.

We werden verwelkomd door Blessings, de vervanger van de directeur en degene die het beste engels spreekt. In het kantoortje van de directeur moest ik eerst het ‘visitorsbook’ invullen. Alleen dit was kwijt…! Dus werd een nieuw ‘book’ gemaakt door de directeur die inmiddels was gearriveerd. Hij had wat moeite met de indeling van de kolommen , maar na een minuut of 10 kon ik dan eindelijk mijn gegevens invullen: naam, land van herkomst, email, status en handtekening. De directeur verontschuldigde zich daarna…. en Blessings vertelde in het kort over het ontstaan van de school:

In 2005 was er door enorme droogte een grote hongersnood in Malawi. De directeur die toen een niet onbemiddelde boer was heeft voor de wijk toen Samalanischool opgericht, waar de kinderen in ieder geval een maaltijd (porridge=havermoutpap)) per dag kregen. Inmiddels wordt de porridge verstrekt door de community. Voor de rest (zout en suiker) is geen geld.

Na het verhaal van Blassings kwam de directeur weer terug…..was hij voorheen gekleed in een joggingbroek en t-shirt, nu was hij gekleed voor de gelegenheid….netjes in pak met stropdas. Hij wilde voor de zekerheid zeker weten dat Blessings niets vergeten was en vertelde het verhaal opnieuw. De directeur bleek nogal lang van stof en vertelde daarbij ook zijn hele werkverleden.

Na een halfuurtje zijn we één voor één de klassen rondgegaan. In elke klas zitten ongeveer 50 à 60 kinderen. We werden overal vriendelijk en nieuwsgierig begroet en er werd voor ons gezongen en gebeden. Hoe harder de kinderen hierbij schreeuwden hoe beter het was. De kinderen mochten buiten gaan spelen, zodat we een gezamenlijke foto konden maken voor het schooltje. Ik werd daarbij nadrukkelijk verzocht naast de directeur te gaan staan. De kleding die door de kinderen van De Drie Musketiers in de reiskoffer was verzameld heb ik overhandigd aan Blessings. Hij zal samen met de vrouw van de directeur de kleertjes gaan verdelen. Ze waren er heel erg blij mee, want de meeste kinderen hebben niet veel kleren. Voor de kinderen had ik een ballon meegenomen en nog wat speelgoed voor de school, zoals 2 voetballen, 2 springtouwen en 2 elastieken. Deze waren gesponsord door de vrienden van onze Joep. Tijd om affscheid te nemen. We werden tot aan de poort uitgezwaaid, waarna ik in de taxi met een heel dubbel gevoel vertrok. Zowel een mooi gevoel over zoveel vrolijkheid en vriendelijkheid van de kinderen en leerkrachten (zijn malawiaanse vrijwilligers) als wel het treurige gevoel over zoveel armoe.

Met het geld wat door De Drie Musketiers wordt opgehaald met de paasactie zal er voor een hele tijd gezorgd worden voor een voorraad zout en suiker dat Janneke er elke maand zal gaan brengen. De laatste maisoogst in Malawi was door droogte weer mislukt en de nieuwe is nog niet volgroeid. De inkomsten zijn daardoor heel erg laag. De kinderen op Samalanischool hebben zo in ieder geval één maaltijd per dag.

Tijdens mijn verblijf in Malawi zal ik ook nog een aantal andere projecten bezoeken. Hier zal ik later over vertellen en natuurlijk ook over Chitipi, het project waar ik aan het ‘werk’ ben……..

Tionana.....