De eerste indrukken van Afrika zijn nog aan het bezinken en ondertussen is er al weer een week voorbij…. Het gaat te ver om tot in detail te schrijven over het leven hier. Dat zou nu al een heel boekwerk kunnen worden.

Het eerste wat mijn huisgenootjes me hebben geleerd is ‘rustig aan’ en sta nergens versteld van. Daar had ik al iets van begrepen toen ik op het vliegveld aan kwam en mijn visum ging aanvragen. Na het invullen van het formulier sloot ik aan in de rij bij loket 1. Hier leverde ik het formulier en mijn paspoort in en de loketbeambte controleerde of het formulier goed was ingevuld en zette er een stempel op. Nu kon ik met mijn formulier achter aansluiten in de rij voor loket 2, waar ik $ 75 dollar betaalde en nog een stempel op mijn formulier kreeg. Deze beambte gaf mijn paspoort door aan de beambte naast hem (loket 3), wat dus wilde zeggen dat ik achteraan in de rij van loket 3 moest aansluiten om mijn paspoort, voorzien van een stempel, te kunnen terugkrijgen. De ruimte voor de wachtrij werd steeds benauwder, want er was maar ruimte voor een enkele rij…… Daarna nog langs de douane waar mijn vingerafdrukken werden gemaakt en een foto. En dan ben ik eindelijk in Malawi……..

Onderweg naar het project of naar huis, wat ik de komende 4 weken thuis zal noemen, gaan typisch Afrikaanse taferelen aan ons voor bij. Aan de kant van de weg kraampjes waar van alles en nog wat verkocht wordt, zoals tomaten, bananen, houtsnijwerken, autobanden en airtelkaartjes voor je mobiele telefoon. Mensen die langs de weg lopend hun koopwaar aanbieden aan de voorbijrijdende auto’s, denk dan aan o.a. bezems, wasmanden, bananen en mango’s, maar ook kippen (dood of levend), vissen of bevroren ijswater met een smaakje. Zelfs een op het midden van de weg zittende invalide bedelende man. Op bepaalde plekken in de stad tref je de bedelaars aan. Afgelopen weekend heeft de pastoor van de kerk waar een van de vrijwilligers naar toe gaat er voor gewaarschuwd dat je geen geld meer aan bedelaars moet geven. Als de politie het je ziet doen word je opgepakt. Er staat blijkbaar een gevangenisstraf op.

Ik heb mijn tempo inmiddels al aardig aangepast. Het is niet zo heel moeilijk om het rustig aan te doen. Het is overdag zo’n 28 graden en dan pas je vanzelf je tempo wel aan. Door het regenseizoen kan er af en toe nog een stevige regenbui vallen en dan is het ook een fikse bui. De mensen zijn blij met de regen, want de mais groeit er goed van. Mais is hier het meest verbouwde product. De Malawianen eten 2 x per dag nsima. Dit is een dikke, melige, smaakloze maispap. De nsima eten ze met gekookte pompoenbladeren (met veel te veel zout) en tofu (ook met heel veel zout). Je eet het met je handen door van de maispap een bolletje te draaien en wat groente en tofu er bij te pakken. Ook op straat zie je mensen samen ‘picknicken’. Tijdens een lunch in het weeshuis heb ik het geprobeerd, maar heb besloten voortaan toch maar mijn boterhammetjes mee te nemen.

Afgelopen weekend een heerlijk weekend gehad aan Lake Malawi. Het beslaat ongeveer een derde deel van Malawi. Ook daar volop bedrijvigheid aan het strand. Vissersboten liggen aan de kant en op het strand liggen de netten te drogen. Onder een afdak zitten een aantal mannen de netten te repareren. Op de achtergrond liggen op grote stellages de vissen te drogen. Kinderen spelen heerlijk in het water en willen graag voor je poseren. Ze vinden het helemaal te gek als ze daarna zichzelf terug kunnen zien op de foto. Moeders doen terwijl de was en leggen die te drogen op het strand. Ook jongelui komen hun was doen. Als ze daarmee klaar zijn zepen ze zichzelf in en spoelen zich in het meer lekker af. Verkopers lopen langs en proberen ook daar van alles te verkopen. In de lodge kampeerde ook een Nederlands echtpaar, die voor 3 maanden met hun zelf ontworpen campertje rondtoeren. Zij wonen in Hilvarenbeek, dus hoe leuk is het dan om bij het weggaan in plaats van ‘tionana’ te zeggen ‘HOUDOE’………..